Biyografi yazmak zor. Hem yazan hem yazılan açısından... Çünkü bugüne dek yazılanların bir kısmı, ya uçurasıya övmek ya batırasıya yermek amacıyla kaleme alınmış kitaplar... Ele aldığı portreye mesafeli duran, onu doğrusu yanlışıyla tarihsel bir perspektif içine oturtan, onun yaşadıklarından okur için hayat dersleri damıtan, objektif eserler çok nadir. 2010 yazında Bodrum'daki yazlığındaki bir sohbette Mehmet Ali Birand'a medya deneyimini bir kitap yapmasını önermiştim. O da yeni bir kitaba enerjisi olmadığını söylemiş, "Benimle ilgili bir şey yazılacaksa senin yazmanı tercih ederim,' demişti. Çeyrek asırlık bir hukukumuz vardı. Birlikte onca program yapmış, onca badire atlatmış, onca sır paylaşmış, en ufak bir kırgınlık yaşamamıştık. Her zor günde birbirimizin yanında, arkasında olmuştuk. Ta 1994'te "bana verdiği sınırsız destek ve içten dostluğu için' imzaladığım fotoğrafı, çalışma odasında asılı duruyordu. Tablo buyken "ideal bir biyografi'nin gerektirdiği "mesafe' koşulunu sağlayabilir miydim? "Portre'ye adil davranabilir miydim? İki şeye güvendim: Birincisi, bunca yıl doğruda yanında durduğum gibi yanlışı da büyük içtenlikle söyleyebilmiştim Birand'a... Onunla çalışmış herkes, eleştiri göğüslemekteki ferahlığını bilir. Yüzüne söyleyebildiğim şeyi, kitabına yazmak zor olmayacaktı. İkincisi, onun da "kendisinin dikte ettirip benim kaleme alacağım, danışıklı yazılmış bir hayat öyküsü' istemeyeceğini biliyordum. Nitekim kitaba girişmeye karar verdiğimizde şunu söyledi: "Bu, senin kitabın... Ben sadece anlatırım, arşivimi açarım, sorduğunu cevaplarım. Ötesi senin işin... İstediğinle konuşur, dilediğini yazarsın. Ben de kitabı, piyasaya çıktığında herkesle birlikte okurum.' Aynen öyle yaptı…

---